Kościół w czasach apostolskich zna jednak specjalny obrzęd przeznaczony dla chorych. Mówi o tym św. Jakub: "Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone" (Jk 5, 14-15). Tradycja uznała w tym obrzędzie jeden z siedmiu sakramentów Kościoła.
KKK 1510
Sakrament namaszczenia może przyjąć osoba:
- chora fizycznie, psychicznie
- osoba starsza zmagająca się z dolegliwościami wieku
- chore dziecko, o ile jest już w stanie choćby w minimalnym stopniu zrozumieć sens tego sakramentu
Sakrementu tego nie przyjmuje się profilaktycznie, zapobiegawczo lub w przypadku problemów duchowych, ale w stanie rzeczywistej choroby i dolegliwości.
Namaszczenia chorych można udzielać wielokrotnie; tzn. co jakiś czas, gdy choroba lub dolegliwości trwają, gdy stan chorego się pogorsza. Nie należy zwlekać z jego przyęciem do ostatniej chwili; jest to sakrament umocnienia, uzdrowienia, pocieszenia, zjednoczenia z Chrystusem, który uzdrawia, ale też w historii zbawienia cierpi. Sakrament ten usuwa, łagodzi lęk, wlewa ufność i nadzieję we wnętrze chorego.
Obowiązkiem najbliższych jest troska o chorych w domach, dlatego też chorzy mogą przyjąć ten sakrament w świątyni indywidualnie lub wspólnotowo- podczs Mszy z obrzędem namaszczenia chorych (przy okazji Dnia Chorego i rekolekcji), a także w domach- po wcześniejszym umówieniu w kancelarii parafialnej lub telefonicznie. Dobrą praktyką duszpasterską są wizyty kapłana u chorych w pierwsze piątki miesiąca- chorych można zgłaszać w kancelarii parafialnej, zakrystii, telefonicznie oraz podczas wizyt kolędowych.
